Bir atom parçalayıcısı, genellikle bir parçacık hızlandırıcı olarak adlandırılan büyük bir kurulumdur. Elektronları ışık hızının önemli bir kısmını hızlandırarak ve daha sonra onları atomların çekirdeklerine çarparak çalışır. Ortaya çıkan enkaz daha sonra fizik teorilerine ışık tutabilecek başka belirsiz parçacıklar için aranabilir.
2014 yılı itibariyle, dünyadaki en büyük parçacık hızlandırıcısı, Bern, İsviçre'deki Büyük Hadron Çarpıştırıcısıdır. LHC, CERN hızlandırıcı kompleksinin bir parçası olarak 2008 yılında faaliyete geçti ve süper iletken olarak görev yapan 27 kilometrelik bir süper soğutmalı mıknatıs halkasından oluşuyor. LHC aparatının hacmi, bu mıknatısları -271,3 santigrat derece çalışma sıcaklığını koruyan ayrıntılı bir soğutma sistemidir. Ortalama dış alan sıcaklığından daha soğuk olan bu sıcaklık, akımın mıknatıslar boyunca serbest akışını sağlamak ve güçlerini büyük ölçüde artırmak için gereklidir.
Hızlandırıcı izinde, güçlü bir manyetik alan, hızlandırılacak elektronları içerir. Bu onları pistin iç duvarlarından uzak tutar ve engelsiz aşağı doğru akmalarını sağlar. Pist boyunca bulunan hızlandırıcılar, elektronlara yol boyunca hız artışı sağlar. Pistin sonunda, elektronlar sisteme enjekte edilen atomlara çarpıyor. Etkinin gücü teori tarafından tahmin edilen atom altı parçacıkları serbest bırakır. Hızlandırıcı odasındaki parçacıkların tespit edilmesi, teorik fiziğin mevcut modellerinin doğrulanmasına yardımcı olur.
