Yıldızlar soğuk bir toz bulutu içinde parçacıklar olarak başlar. Nasıl Çalışırsa Göre, bu parçacıklar bir parçacıkların birbiriyle çarpışmasına neden olursa, yalnızca bir yıldız haline gelir. Aksi takdirde, parçacıklar uzun süre soğuk ve cansız kalır.
Bir yıldız bulutu haline gelebilecek bir toz bulutu için parçacıkları karıştırmak için bir katalizör gerekir. Çoğu zaman, bu bir kuyruklu yıldız parçacıklardan geçerken ya da bir süpernovadan gelen bir şok dalgası parçacıkları karıştırdığında meydana gelir. Kuyruklu yıldız veya süpernova parçacıkları etrafta hareket ettirdiğinde, bir yıldızın gelişiminin başlangıcı olan birarada topaklanmalarına yardımcı olur. Parçacıklar topaklanmaya başladığında, bir kütle oluşturur ve bununla birlikte daha fazla parçacığı çeken yerçekimsel bir çekme yapar. Kümelenmeye gittikçe daha fazla parçacık çekildikçe, merkezi daha yoğun ve sıcak olmaya başlar.
Milyonlarca yıl boyunca, yığın, daha fazla büyümeye devam eden ve daha fazla gaz çeken, protostar olarak bilinen daha küçük ve daha yoğun bir gövdeye dönüşür. Protostar yaklaşık 7 milyon derece Kelvin'e ulaştığında, hidrojen atomları bir araya gelmeye başlar, bu da helyum ve enerji parçacıkları akışı üretir. Bu süreç nükleer füzyon olarak bilinir.
Protostar parçacıkları çekirdeğine çekmeye devam eder ve bu da onu daha sıcak yapar. Milyonlarca yıl sonra, protostar öylesine yoğunlaşır ki, bir bipolar akışla sonuçlanan çöker. Sonuç olarak, protostardan yangın çıkar ve etrafını saran gazı yakmaya başlar. Bu gerçekleştikten sonra protostar ana sekans yıldızı haline geldi; gazın geri kalanından yanıncaya kadar öyle kalır.
