Terleme çekme teorisi, ağaçların köklerinden su çekmesi için önerilen mekanizmadır. Terleme, bir ağacın yaprakları suyun stomaya denilen küçük deliklerle havaya çıkmasına izin verdiğinde oluşur. Su yapraklardan çıktığında, kılcal etki, yapışma ve yapışma kombinasyonu, salınan suyu değiştirmek için bitkinin köklerinden daha fazla su çeker.
Kılcal etki, su gibi sıvıların dar boruların kenarlarına tırmanma eğilimidir. Ksilem adı verilen ağaç ağacı, suyun çekilmesi için çok sayıda kılcal benzeri yapı içerir. Yapışma ve yapışma, suyun sırasıyla kendisiyle ve diğer maddelerle bağlanma eğilimini ifade eder.
Koruma hücreleri adı verilen küçük yapılar her bir stoayı çevreler; bu hücreler, yapraklardan çıkan su miktarını düzenlemek için gerektiği şekilde delikleri açar ve kapatır. Terleme oranı mevsimlere ve günün saatlerine göre değişir. Kış aylarında, yaprak döken ağaçlar kurumayı önlemek için yapraklarını döker.
Bu yerden su çekme mekanizması tamamen pasiftir. Ağaçlar kendilerini nemlendiren enerji harcamazlar. Bununla birlikte, bu yöntem, ağaçların yüksekliğine bir üst sınır koyar, çünkü su sütunundaki gerilim kırılabilir ve hava kabarcıkları oluşabilir. Bu kabarcıklar kılcal damarları tehlikeye sokar ve ağaca zarar verir.
