Denizin yayılması, okyanusun ortasındaki sırtlarda, her okyanus tabanının ortasından geçen uzun dağ sıralarında meydana gelir. Büyük okyanus plakaları sırtlarda buluşur, ancak yavaşça ayrılırlar. Yerkabuğunun altındaki magma, ortaya çıkan boşluğa taşar ve okyanus suyu ile soğutulur.
Okyanus plakaları birbirinden ayrılırken yeni deniz tabanının yaratılmasından dolayı, deniz tabanının orta okyanus sırtlarından ne kadar uzak olduğuna bağlı olarak yaşları değişmektedir. Kabuğun en genç kısımları sırtların kendisidir. Plaka tektonik teorisi, deniz tabanının dünyadaki jeolojik özelliklerin çoğundan sorumlu olduğunu belirtmektedir. Kızıldeniz, Afrika ve Arabistan kıtasal levhalarının deniz dibi yayılmasıyla yavaşça ayrılmasıyla yaratıldı. Teori ayrıca, yeni yaratılan kabuğun çoğunun, eski okyanus kabuğunun kıtaların altına daldığı ve manto içine eridiği, yitim kaynaklı olarak telafi edildiğini belirtir.
Deniz dibi yayılımının keşfi, kıtaların nasıl olduklarına dair eski teorileri çürütmede önemli bir etkendi. Erken bir teori, kıta kayması, kıta plakalarının yavaş yavaş sabit okyanus levhalarının üzerinden geçtiğini belirtti. Bunun tam tersi, kabuktaki başlıca değişiklik yerlerinin okyanus ortası sırtlarında olması nedeniyle durum böyledir.
