Johann Wilhelm Ritter, gümüş klorür ile yapılan bir deney sırasında 1801'de ultraviyole ışığını keşfetti. Keşfi, William Herschel'in kızılötesi ışığını keşfetmesinden yaklaşık 1 yıl sonra geldi.
1801'de Johann Ritter görünmez ışığın spektrumun mor ucunun ötesinde olup olmadığını belirlemek için Herschel'in ışık deneylerini genişletmeye karar verdi. Gümüş klorürün güneş ışığına maruz kaldığında siyaha döndüğünü buldu ve bir prizmanın içinden güneş ışığı kullanarak madde farklı ışığa maruz kaldığında reaksiyonu araştırmaya devam etti. Gümüş klorürün spektrumun menekşe ucuna yaklaştığında daha belirgin tepki verdiğini buldu. Maddeyi menekşe ucunun ötesine, görünür ışığı olmayan bir bölgeye taşıdı ve bu, yoğun bir reaksiyon oluşturdu. Ritter'in Kimyasal Işınları daha sonra ultraviyole ışık olarak adlandırıldı. Işık o zamandan beri üç bölüme ayrılmıştır: UV-A, UV-B ve UV-C, UV-C en tehlikeli olanı.
