Bir nükleer zincir reaksiyonu, ürünlerin daha fazla zincir reaksiyonu için itici güç haline geldiği bir dizi fisyon reaksiyonudur. Bu reaksiyon tipi, piyasada kullanılabilir enerji ve yıkıcı kuvvetler şeklinde yapıcı kuvvetler oluşturur. Bir patlama şekli.
Nükleer zincir reaksiyonunun altında yatan prensip fisyondur. Parçalama işlemi, bir atomun çekirdeğini daha küçük, genellikle daha kararlı çekirdeklere bölmeyi içerir. Nükleer fisyon, elektrik enerjisi için harcanan muazzam miktarda enerji açığa çıkaran ekzotermik bir işlemdir.
Bir nükleer zincir reaksiyonu, nükleer santral gibi kontrollü bir ortamda veya bir atom bombasının içi gibi kontrolsüz bir ortamda oluşabilir. Sürdürülen ilk nükleer zincir reaksiyonu, 2 Aralık 1942'de Chicago Üniversitesi'nde İtalyan fizikçi Dr. Enrico Fermi tarafından gösterildi. Bu bilimsel başarı, 1945'te atom bombasının gelişmesine yol açtı.
Bir nükleer zincir reaksiyonuna giren en yaygın atom, uranyum-235 izotopudur. Atom, bazen "yavaş nötron" veya "termal nötron" olarak adlandırılan düşük enerjili bir nötronu absorbe ettiğinde, uranyum-235 çekirdeği iki parçaya ayrılır ve işlem sırasında üç nötron yayar. Üç nötron daha sonra bir zincir reaksiyonu üretmek için diğer uranyum-235 atom çekirdeği tarafından yakalanır. Bununla birlikte, bir atom tarafından absorbe edilen bütün nötronlar fisyon işlemini tetikleyemezler.
