Bir monosakarit, basit bir şekerdir, ancak bir polisakarit, birbirine bağlanmış monosakaritler veya disakaritler zincirlerinden oluşur. Her iki molekül türü de, organizmalar tarafından enerji kaynağı olarak kullanılabilecek şekerlerdir.
Monosakaritler, iyi bilinen glikoz gibi şekerler; meyvelerde bulunan bir şeker olan fruktoz; ve sütte bulunan galaktoz. Hayvanlarda, daha iyi bilinen polisakarit glikojendir, bitkilerde ise daha yaygın olan polimerler nişasta ve selülozdur. Glikojen ve nişasta, monosakarit glikozun depolandığı formlardır. Selüloz, bitki hücrelerinin duvarlarında yapısal bir rol oynar.
Monosakaritler, konfigürasyonlarında veya içerdikleri karbon atomlarının sayısında birbirlerinden farklıdır. Glikoz altı karbon atomu içerirken, DNA'daki şeker olan deoksiriboz beş karbon atomuna sahiptir. Fruktoz, glukoz ve galaktoz, birbirlerinin izomerleridir; bu, aynı sayıda ve tipte atomlara sahip oldukları anlamına gelir, ancak formları değişir.
Oksijen mevcut olduğunda, monosakaritler hücrelerde kullanım için enerjiyi serbest bırakmak üzere parçalanabilir. Monosakarit glukoz zincirlerinin birleştirilmesi, nişasta veya glikojen sağlayabilir. Karaciğer ihtiyaç duyulana kadar glikojen depolar; nişasta bitkilerin köklerinde bulunabilir. Glikojen, dallanma şeklinde bağlanmış glikozdan oluşur; Nişasta, doğrusal bir glikoz molekülleri zinciri olarak bulunur. Enerji gerektiğinde ve hücrelerde glikoz yetersiz olduğunda, organizmanın türüne bağlı olarak glikojen veya nişastayı harekete geçirmek için bir sinyal gönderilir. Bu iki polisakarit, hücrelerin kullanması için glikozu serbest bırakmak üzere parçalanır.
