Gazetecilik ve medyada sansasyonalizm kullanımının daha iyi bilinen örneklerinden bazıları, Prenses Diana’nın yaşamı ve ölümü hakkında rapor veren İspanyol-Amerikan Savaşı’nın yol açtığı olayların gazete kapsamı ve Casey Anthony davasına verilen dikkat. Gazete raporlamasında sansasyonizme olan güven, 19. yüzyılın sonlarında yayıncıların William Randolph Hearst ve Joseph Pulitzer'in kendi yayınları için pazarın daha büyük payını almak için savaştıkları zaman başladı. Duygusallık daha sonra yeni iletişim biçimleri ortaya çıkıp geliştikçe radyo, televizyon, internet ve sosyal medya alemlerine girdi.
Sansasyonalizm, gerçekleri ve detayları bildirmekten ziyade duygusal bir tepki ortaya çıkarmaya daha fazla önem verir. Raporlama genellikle tarafsızlıktan yoksundur. Nispeten önemsiz detaylar abartılabilir ve bir hikayenin tartışmalı yönlerine daha fazla önem verilir. Sansasyonalizmin amacı kitlesel izleyicilere hitap etmektir ve kullanımı, bir sebep için destek almanın etkili bir yolu olabilir. Hearst, 1898’deki İspanyol-Amerikan Savaşı’nın desteğini teşvik etmek için gazetesinin raporunda sansasyonizmi iyi kullandı ve çok sayıda gazete sattı.
Sansasyonalizmin olumsuz bir yönü, karmaşık bir meselenin, okuyucuların veya izleyicilerin altında yatan sorunları ve diğer olaylarla veya durumlarla bağlantılarını ayırt edemediği şekilde sunulabilmesidir. Bir olayın uzun vadeli veya geniş kapsamlı etkilerine, duygusal bir yanıt uyandırma potansiyeli taşımadıkça, genellikle çok az veya hiç söz edilmez. Sansasyonel raporlamada araştırma desteği ya da bağlamsal arka plan bilgisi eksikliği, genellikle objektif bir görüş oluşturulabilecek araçların izleyicilerini mahrum edebilir.
