Bitkiler kuru koşullara çeşitli şekillerde adapte olur, ancak birçoğu ihtiyaç duyulan zamanlarda kullanılabilecek çok miktarda su depolayarak kuru koşullara yanıt verir. gövdeleri ve sapları, aloe bitkileri yapraklarında su depolar. Ek olarak, kuru alanlarda yaşayan bitkiler genellikle su kaybını geciktirmeye yardımcı olabilecek kalın dış etkenleri geliştirir.
Bazı bitkiler nem seviyesi düştüğünde veya bir kuraklık meydana geldiğinde yapraklarını atarlar. Yağmurlar döndüğünde, bitki daha fazla yaprak üretecek ve canlılığını tekrar kazanacaktır. Bu, bazı yaprak döken bitkilere eşlik eden yıllık yaprak düşüşüne benzer. Popüler düşüncenin aksine, yaprak döken bitkiler, kışın sıcaklıkları düşürmeden değil, su eksikliğine tepki olarak yapraklarını bırakır.
Ağaç ve bitki yapraklarının alt kısımlarında stoma adı verilen küçük delikler vardır. Bu açıklıklar, terleme olarak bilinen bir işlemde suyun atmosfere kaçmasına izin verir. Bitkilerin bu şekilde çalışmasının nedeni köklerden su çekmektir. Su yapraklardan buharlaşırken, suyu yerden kökten çeken bir emme etkisi yaratır.
