Kimyasal bir tepkimeye giren bir maddenin yüzey alanını artırmak, malzemenin daha fazlasını tepken maddeye maruz bırakarak reaksiyon sürecini hızlandırır. Bu nedenle kimyagerler sıklıkla yüzey alanını maksimize eden toz, dolgu ve diğer formları kullanırlar.
Örneğin, doğada meydana gelen bir kimyasal reaksiyon, demirin paslanmaya neden olan oksijenle reaksiyonudur. Sağlam bir demir yığını, bir demir yığını yığınından daha yavaş paslanır. Benzer şekilde, hidrojen peroksit doğal olarak sıvı suya ve gaz halinde oksijene ayrışır. Bu ayrışma süreci, katalizör olarak manganez kullanılarak hızlandırılabilir. Toz manganez, manganez topaklarından çok daha hızlı bir bozulmaya neden olur.
Kural, artan yüzey alanının daha hızlı kimyasal reaksiyonlarla sonuçlanmasıdır, ancak istisnalar olabilir. Bunun için, bir örnek bir katının bir gaz ile tipik reaksiyonudur. Bir kimyagerin magnezyum yakmak istediğini varsayalım. Gaz halinde oksijen, herhangi bir yanma reaksiyonunun gerekli bir faktörüdür, ancak magnezyum çok ince bir toz halinde ise, oksijen molekülleri, magnezyum oksit ürününün üzerinde bir kabuk oluşturduğundan, magnezyum kümesinin içine nüfuz etmekte zorlanacaktır magnezyum ve onu boğuyor. Magnezyum uzun, ince bir şerit ise, kimyager bu senaryoda daha hızlı bir reaksiyon elde eder.
