Kara Ölüm de denilen Orta Çağ’daki hıyarcıklı veba, ilk olarak 1347’de Avrupa’ya çarptı. Veba, Avrupa'da İtalya'da başladı ve İngiliz Adaları dahil olmak üzere anakaraya hızla yayıldı.
Beş yıl içinde Kara Ölüm, Avrupa'da en az 20-25 milyon yaşam olduğunu iddia etmişti. Londra gibi daha büyük kasaba ve şehirler, ölen vatandaşları gömmek ve içine almak ve hastalığın daha fazla yayılmasını önlemek için toplu mezarlar kullandı. Pandemi yüksekliği boyunca günde en az 200 kütle mezarına gömüldü. Şehir meclisi üyeleri, hükümet ve din adamları da hastalığa yakalanıp öldüklerinden ölüm de köylülerle sınırlı değildi.
Bu ilk yayılma sırasında hastalık kabaca Avrupa nüfusunun üçte birini aldı. Veba hava yoluyla veya doğrudan kişiden kişiye yayılabilir. Aynı zamanda hem pireler hem de sıçanlar tarafından taşındı, yok edilmesini zorlaştırdı. Ancak, o zaman insanlar tam olarak nasıl yayıldığını bilmiyorlardı. Hastalık genellikle 1350'lerde geçse de, nüksler takip eden yüzyıllarda düzenli olarak meydana geldi.
