Güneş kelimesi, Proto-Cermen kelimesinin "sunnon" kelimesinden türetilen Eski İngilizce "sunne" kelimesinden gelir. Hollandaca "zon" sözcüğü ve Almanca "sonne" gibi diğer dillerde birçok konyak vardır ancak hiç kimse bu kelimenin nasıl kullanılmaya başladığından emin değildir. Muhtemelen nihayetinde güneş için Latince adından türemiştir, "sol"
Eski Yunanlılar, güneş tanrılarının adı olan güneş Helios'unu da çağırdılar. Yunanca adı hala, heliotropik ve heliosentrik gibi kelimelerde kullanılmaktadır, ancak güneş için daha yaygın olarak kullanılan kök ismi, güneş, solaryum ve gündönümü kelimeleri olan Latince kelime soludur.
Gökyüzündeki güneşin belirginliği göz önüne alındığında, çoğu mitolojinin bir güneş tanrısı içermesi şaşırtıcı değildir. Mısırlılar ona Ra veya Re dediler. Hindular için o Surya oldu. Mezopotamyalılar için Utu ya da Şamş idi. Keltler ona Gül dedi. Mitolojilerin çoğu güneşi eril bir tanrı olarak görürken, Japonlar ve Hititler güneş güneş tanrılarına taptılar. Japonlara göre, Amaterasu idi, Hititler ise Arinna veya Hebat'ı çağırdı.
