Charles Darwin'inkine alternatif bir evrimsel biyoloji teorisi olan Fransız bir biyolog olan Jean Baptiste Lamarck, zürafaların uzun boyunlu olduğunu, çünkü ağaçların yüksek dallarındaki yapraklara ulaştığında boyunlarının daha uzun ve güçlendiğini söyledi. Onların yavruları, sırayla, biraz daha uzun olan boyunları devralır.
Lamarck, evrimin basitlikten karmaşıklığa, yukarı doğru sürekli bir ilerleme içinde geçtiğine inanıyordu. Türler yeterince evrimleşince başka türlere dönüştüler ve bir özellik, yapı ya da organa artık ihtiyaç duyulmadığında ortadan kaybolacaktı. Lamarck'a göre, bu durum, yiyecek ihtiyaçlarını karşılamak için uzun kuşakların ve boyunların çoğalmasıyla zürafaların büyümesi durumunda kanıtlandı. Darwin, diğer taraftan, daha etkin doğal özelliklere sahip hayvanların, doğal seleksiyon yoluyla hayatta kalacağını ve bu hayvanların, yavrularına hayatta kalmalarına yardımcı olan özelliklerden geçeceğini savundu. Lamarşizm ya da Lamarckian mirası teorisi, modern evrimsel biyolojide terk edilmiştir.
2014 yılı itibariyle, zürafa boyunlarının uzamasını iki ana hipotez oluşturmaktadır. Darwin'in önerdiği ve rakip tarayıcı hipotezi olarak adlandırılan birincisi, zürafaların diğer hayvanlara erişilemeyen gıdalara ulaşmak için uzun boyunlarını geliştirdiğini söylüyor. Darwin’den sonra geliştirilen ve cinsel seleksiyon hipotezi olarak adlandırılan diğer fikir, uzun boyunların, erkeklerin zürafalarına kadınların dikkatini çekmek için savaşmakta yardımcı olmak için geliştiğini göstermektedir.
