Hayal kırıklığına uğramış saldırganlık teorisi, saldırganlığın bir kişinin bir hedefi gerçekleştirme çabalarını engelleme veya sinir bozucu hale getirmesinin yol açtığı psikolojik bir teoridir. Doob, Miller, Biçme ve Sears.
Hayal kırıklığı saldırganlık teorisine göre, hayal kırıklığı saldırganlık olasılığını arttırır. Appalachian State University, teorinin asıl savunucularının hayal kırıklığını “koşullar bir hedef tepkisine müdahale ettiğinde ortaya çıkan durum” olarak tanımladığını kaydeder. Daha sonraki araştırmalar, sinirli birey saldırgan davranışın onun hayal kırıklığını azaltacağına inandığına inandığında, hayal kırıklığının saldırganlığa yol açmasının daha muhtemel olduğunu keşfetti.
Hayal kırıklığı saldırganlık teorisinin temelini oluşturan 1939 deneyinde, deneklerden sadece bir kez tekrarlanacak olan talimatlarla belirli bir origami deseni yaratmaları istendi. Deney sırasında, bir konfederasyon talimatları keserek deneyciden yavaşlamasını istedi. Sebepsiz hayal kırıklığı grubunda, deneyci bir erkek arkadaşı ya da kız arkadaşı ile bekleyen bir randevu nedeniyle yavaşlamayı reddetti. Haklı gruptaki deneyci de yavaşlamayı reddetti ancak deney odasının sınırlı kullanılabilirliğini reddettiğini belirtti.
Deneyciler, denemenin ek para alıp almayacağını veya onaylanacağını belirleyen bir anketi yanıtlamaları için deneklerin saldırganlık düzeyini ölçtüler. Hakaret etmeyen grup, hakaret ve kontrol gruplarından daha fazla saldırganlık sergiledi, bu da hayal kırıklığı saldırganlık hipotezini doğruladı.
