Fotosentez sırasında, bitkiler karbondioksit ve sudan glikoz ve oksijen üretir. Bunu yapmak için güneşten gelen ışık şeklinde enerjiye ihtiyaçları vardır. Bitkiler enerji olarak glikoz kullanırken, oksijen diğer organizmalar tarafından kullanılmak üzere atmosfere girer.
Fotosentez sırasında klorofil adı verilen bir kimyasal ışık enerjisini emer ve karbondioksit ile su arasında glikoz ve oksijenle sonuçlanan bir reaksiyonu teşvik eder. Oksijen tesisten çıkan atık bir ürün olarak atılır ve atmosfere girer. Glikoz üretildikten sonra, bitkiler onu piruvat haline dönüştürür, bu daha sonra adenosin trifosfat veya hücresel solunum için enerji olarak kullanılan ATP'yi oluşturur.
Bu reaksiyon, su bitkinin köklerine girerken ve karbondioksit yapraklar üzerindeki stomalardan girerken gerçekleşebilir. Stomaları koruyan ve karbondioksitin girmesine ve oksijenin çıkmasına izin veren hücreler var. Işık bitkiye girdiğinde, klorofili uyarır ve bir elektron kaybetmesine ve pozitif bir yük oluşturmasına neden olur. Bu işlem sırasında su molekülleri ayrılır ve enerji ATP'ye aktarılır. Katılan iki kimyasal reaksiyon, su molekülünün bölünmesini içeren yoğuşma ve elektron transferini destekleyen oksidasyondur. Işığa bağlı reaksiyonlara ek olarak, bitkiler ışıktan bağımsız reaksiyonlardan geçebilirler.
