Mesafelerin giderilmesi için paralaks yöntemi Euclid'den beri biliniyor olmasına rağmen, en yakın yıldızlar bile öylesine uzak ki, 19. yüzyıla kadar kaymaları gereken hassasiyetle ölçülemiyordu. En büyük yıldız Alfa Centauri'nin paralaksı, yaklaşık 77 ark saniyedir. Bu, kol uzunluğunda tutulan bir parmağın genişliğinden daha azdır ve eski ekipman, kaymayı gözlemlemek için hassasiyetten yoksundur.
77 ark saniyelik bir kayma, prensip olarak, antik Yunanlılar, Persler ve Çinliler için mevcut olan ekipman tarafından tespit edilebilse de, bu toplumlardaki gökbilimciler, özellikle Centauri'ye bakmak için binlerce kişiden hiçbirini bilmemeliydi Gökyüzündeki yıldızların sayısı büyük bir kayma olduğunu gösteriyor. Modern gözlem teknikleri olmadan kayması görülebilen yıldızların sayısı, net bir gecede görülebilen toplam yıldız sayısına göre o kadar küçüktür ki, tüm gökyüzü envanteri gibi bir şeyin en yakın olanı bulmak için gerekli olacağı ve gözlemlemesi en kolay olan yıldız.
Yıldızların görünür hareketini gösteremeyen bu yetersizlik, heliosantrik bir güneş sisteminin Kopernik modeline karşı bir argüman olarak kullanıldı. Diğerleri arasında Tycho Brahe, gözlenebilir bir yıldız paralaks eksikliğinin, Satürn, o zaman bilinen en uzak nesne ve en yakın yıldız olan arasında imkansız derecede büyük bir boşluk önerdiğini savundu.
