Selüloz ve amiloz, bitkilerin ürettiği önemli organik moleküllerdir, ancak selüloz çoğunlukla yapısal bir rol oynamak için kullanılır. Amiloz, fotosentez yoluyla üretilen şekeri depolamak için kullanılır.
Selüloz, bitki hücrelerinin ayırt edici bir özelliği olan hücre duvarı olan temel bileşendir. Hücre duvarları bitki hücrelerini sert tutar ve bir bitkinin uzun süre büyümesine ve orman zemini gibi kalabalık koşullarda bile güneş ışığına erişmesine izin verir. Ligin adı verilen başka bir organik moleküle bağlı olan selüloz, ahşabı ağaçlardan bu kadar güçlü yapan şeydir.
Amiloz, nişastanın temel bir bileşenidir. Ağırlıkça nişastanın yüzde 30'unu oluşturur. Suyu bağlama eğiliminde olan ve jel oluşturmada mükemmel olan genişletilmiş bir moleküler yapıya sahiptir. Nişastanın diğer bileşeni olan amilopektin de emicidir, ancak suyu emdiğinde çözeltiyi kalınlaştırmak yerine şişmeye meyillidir. Her iki molekül de güneş ışığının kolayca bulunamadığı durumlarda bitki boşluklarında şeker depolamak için kullanılır.
Hem selüloz hem de amiloz kompleks karbonhidratlardır. Selülozda, karbonhidrat zincirleri, çelik bir binanın içindeki kirişler gibi uzun moleküllerden oluşan çapraz bir ağda düzenlenir. Amiloz sert sarmallara bükülme eğiliminde uzun dallı zincirler oluşturur. Her iki molekül de gıda kaynağı olarak kullanılabilir, ancak insanlar selülozu parçalamak için uygun enzimlerden yoksundur. Termitler dahil olmak üzere diğer hayvanlar, selüloz karbonhidratı tüketebilir.
