Zamanla solucanlar, evrim yoluyla çeşitli yapısal, fizyolojik ve davranışsal uyarlamalar geliştirdiler. Bu faydalı özellikler, çevrelerine daha iyi uyum sağlamalarını sağlamıştır.
Yapısal adaptasyonlar, solucanların hayatta kalmasına yardımcı olan fiziksel özellikleri kapsar. Bir toprak solucanın bacakları veya antenleri yoktur, bunların yokluğu yer altı yuvalarından kolayca geçmelerini sağlar. Dünya solucanının hareketini kolaylaştıran bir başka bedensel özellik ise, solucanın vücudunun her tarafında bulunan tüysüz, kıllı tüyleridir. Çekirdek, solucanların toprakta daha kolay hareket etmesini sağlayan çekiş sağlar. Toprak solucusunun kas yapısı, her bir vücut bölümünü çevreleyen dairesel kasların yanı sıra enlemesine kasları da içerir ve bu da toprak solucanına toprak boyunca itmek için gereken gücü verir. Solucan, beslenirken farenksini ağzından iter ve yemeğini tutmak için kullanır ve ardından ağzına geri çeker.
Fizyolojik adaptasyonlar, solucanın metabolizması ve bedensel fonksiyonları nasıl düzenlediği ile ilgilidir. Bazı solucanlar, toprakta hareket etmelerine yardımcı olan bir mukus salgılayabilirler. Toprak sıcaklıkları solucanlar için fazla kuru veya sıcak olursa, kendilerini sıkı bir topun içine doyabilir ve su kaybını azaltmak için aynı anda metabolik hızlarını yavaşlatan koruyucu bir mukus salgılayabilir.
Davranış uyarlamaları, hayatta kalma şanslarını arttırmak için zaman zaman solucanlar tarafından öğrenilen davranışları içerir. Solucanlar, titreşimleri hissettiğinde, titreşimlerin bir köstebek gibi yeraltı avcılarından kaynaklanmaları durumunda, yiyecek arayan yüzeye yaklaşırlar. Solucanlar ışığa duyarlıdır ve genellikle sadece geceleri yer üstünde bulunurlar. Solucanlar, derileri yoluyla nem kaybederler. Sonuç olarak, bunlar yalnızca yüzey ıslakken yüzeyin üstünde bulunurlar.
