Kardiyovasküler verim, dolaşım sisteminin vücudun geri kalanına kan akışı yoluyla ne kadar etkili oksijen verdiğinin bir ölçüsüdür. Dakikadaki vuruş sayımı ve bir bireyin egzersizi sırasında tüketilebilecek maksimum oksijen hacminin hesaplanması dahil olmak üzere farklı şekillerde ölçülebilir.
Dakikada kalp atışı sayma, kardiyovasküler etkinliği ölçmek için basit ve etkili bir yoldur. Amaç, bir kişinin istirahat halindeki (düşük aktivite) BPM'sini egzersiz sırasında (yüksek aktivite) kendi BPM'si ile karşılaştırmaktır. Bu, kalbin stres altında ne kadar çok çalıştığını gösterir ve düşük aktiviteli BPM'nin yüksek aktiviteli BPM'ye oranı olarak ifade edilebilir. Bu, benzer egzersizler sırasında standart bir oranla veya bir bireyin geçmiş sonuçlarıyla karşılaştırılabilir. BPM yöntemi, bir kişinin zaman içindeki kardiyovasküler verimlilikteki gelişimini izlemenin etkili bir yoludur.
Kardiyovasküler etkinliği ölçmek için daha kesin bir yöntem, bir bireyin maksimum kalp atış hızında vücudun kullandığı maksimum oksijen hacminin ölçülmesini içerir. İlk önce kişinin maksimum kalp atış hızına ulaşması gerekir ve bu, kişinin BPM'si artmayacak şekilde genişletilmiş koşu bandı egzersiziyle gerçekleştirilir. Bu noktada, mümkün olan maksimum oksijen hacmini tüketiyor ve kalbi vücuda mümkün olan en yüksek oranda ulaştırıyor. Aynı BPM'de, yüksek kardiyovasküler verimi olan bir kişi, düşük kardiyovasküler verimi olan bir kişiden daha fazla oksijen verecektir. Bu, aynı zamanda, yüksek kardiyovasküler verimi olan kişinin, kan dolaşımında, düşük kardiyovasküler verimi olan kişiden daha düşük bir BPM'de aynı miktarda oksijen sağlayabileceği anlamına gelir.
