İyonik bağlar, elektronların metalden metal olmayan bir maddeye aktarılmasından kaynaklanır. Metaller elektronları kaybetme eğilimindedir, çünkü dış katmanda sadece birkaçı vardır. Dış tabakayı doldurmak için yalnızca bir veya iki elektrona ihtiyaç duyan metal olmayanlar, elektron kazanmak için bir tendaniyete sahiptir. Elektron afinitesi, bir atom elektronlar kazandığında ortaya çıkan enerji, bir elektronu iyonizasyon potansiyeli olarak bilinen nötr bir atomdan stabil bir iyonik bileşik oluşturmak için gereken enerjiyle dengelenir.
İyonik bağ içeren bileşikler genellikle erimiş veya erimiş olduklarında elektrik ileten yüksek erime ve kaynama noktasına sahip katılardır. Genellikle katı halde izolatör görevi görürler ve çok sert ve kırılgandırlar. İyonik bileşikler, itilmeleri en aza indiren ve her bir iyon etrafındaki atraksiyonları maksimize eden bir düzenleme olan kristal yapılar oluşturur. Ezildiğinde, benzer yük iyonları bir araya itilir ve elektrostatik itme, kristali ayırır. İyonik bileşikler suda ya da diğer polar çözücülerde daha kolay çözünür ve benzin gibi polar olmayan çözücülerde çözülmezler.
