Kıtalar, altındaki manto ve magma nedeniyle akışkan ve hareket edebilen tektonik plakalar olarak bilinen masif plakalara dayanır ve tektonik plakalar hareket ettikçe, kıtasal kaymalara neden olurlar. Kıtasal kayma kavramı ilk olarak 20. yüzyılın başlarında, kıtasal kara kütlelerinin aslında Dünya genelinde sürüklendiğini açıklayan Alman bilim adamı Alfred Wegener tarafından tanımlanmıştır. Bu, kara kütlelerinin sabit ve sabit olduğu konusundaki orijinal teoriye karşı çıkıyor.
Wegener, tüm kara kütlelerinin Pangea olarak bilinen tek bir kara kütlesi ile bir araya geldiğine inanıyordu. Pangaea'nın 240 milyon yıl önce var olduğu düşünülmekte; ancak, bu büyük kara kütleleri veya kıta, yaklaşık 200 milyon yıl önce bugün bilinen kıtalara dağılmaya başladı.
Bilim adamları tarafından sualtı araştırması, kıtasal sürüklenmenin gerçekten de doğru bir teori olduğunu belirlemiştir. Deniz zemini çeşitli yerlere yayılıyor ve oluşan yeni kabuk, yakındaki iki levhayı birbirinden uzağa iter. Bu, giderek yükselen yerin içindeki erimiş kayadan kaynaklanmaktadır. Örneğin, Kuzey Amerika ve Avrupa'nın yılda 1 inç oranında birbirlerinden uzaklaştığı düşünülmektedir.
