Radyoaktif tarihlendirme, How Stuff Works'e göre kayaların, minerallerin ve karbon bazlı maddelerin mutlak yaşlarını ölçmek için radyoaktif maddelerin bozunma oranlarını kullanır. Bilim adamları, radyoaktif izotopların diğer elementlere ne kadar çabuk bozulduğunu bilir binlerce, milyonlarca ve hatta milyarlarca yıl. Bilim insanları, izotopun ne kadarının maddede kalacağını ölçerek yaşları hesaplar.
Bir maddenin yaşının anahtarı, çürüme-ürün oranıdır. Orijinal izotop ve çürüme ürününün oranı, numunenin oluşturulduğundan bu yana ne kadar yarı ömür gerçekleştiğini belirler. Bir yarı ömür, bir radyo izotopunun atomlarının yarısının başka bir elemente parçalanması için geçen süreyi ölçer. Örneğin, bir nesne, çürüme ürününün yüzde 50'sine sahipse, yarı ömrü bitti.
50.000 yıldan daha eski olmayan biyolojik maddelerin yaşlarını belirlemenin popüler bir yolu, karbon-14'ün azot-14'e bozunmasını ölçmektir. Bu süreç bir canlı ölür ölmez başlar ve daha fazla karbon-14 üretemez. Bitkiler fotosentez yoluyla karbon-14 üretirken, hayvanlar ve insanlar bitki yiyerek karbon-14 içiyorlar.
Karbon-14, 5,730 yıllık bir yarı ömre sahiptir. Bilim adamları bir kez yaşayan şeylerin yaşlarını, malzemedeki karbon-14 miktarını ölçerek belirliyorlar. 50.000 yıldan daha eski biyolojik nesneler için, bilim adamları, malzemenin bulunduğu çevreyi çevreleyen kayaların yaşını belirlemek için radyoaktif tarihleme kullanmaktadır. Kayalar çıkarak, bilim adamları çok eski fosillerin, kemiklerin ve dişlerin yaşlarına yaklaşabiliyorlar.
Radiocarbon buluşması 1940'larda Willard F. Libby tarafından icat edildi. Radyoaktif tarihleme, antropoloji, paleontoloji, jeoloji ve arkeoloji gibi araştırma alanlarında kullanılmaktadır.
