Asitler ve bazlar, iyonları suya bıraktıkları, turnusol kağıdının rengini değiştirdikleri, tuzlar ve su oluşturmak için birbirleriyle birleştiği ve malzemeleri aşındırdıklarında ve yeterli dokuda kullanıldığında insan dokusunu yaktıkları için benzerdir. Suda hangi iyonları bıraktıkları farklıdır.
Asitler, hidrojen iyonlarını suya salgılar; bazlar hidroksit iyonlarını suya bırakırlar. Farklı kimyasal özellikleri buna dayanmaktadır: asitler, hidrojen metalle bağlandığında metalleri aşındırırken, bazlardaki hidroksit iyonları proteinleri tahrip eder.
Asitler ve bazlar arasındaki diğer bir fark, tadıdır. Bazlar acı tadı alırken ekşi tadı alır. Bir laboratuvar ortamında kimyasalları tatmak güvenli olmadığından, asitler ve bazlar arasında ayrım yapmak için önerilen bir test değildir. Bazların tadına bakmak, insan vücudundaki proteinleri yok etme yeteneklerinden dolayı özellikle tehlikelidir.
Asitlerin ve bazların nispi gücü, ne kadar konsantre olduklarına değil, solüsyondaki iyon sayısına göre belirlenir. Asit ve baz konsantrasyonundaki farklılıklar, seyreltilmiş veya konsantre olarak adlandırılır, güçlü ya da zayıf değildir. Yaygın olarak kullanılan güçlü asitler, sülfürik asit, nitrik asit ve hidroklorik asittir; ortak güçlü bazlar sodyum hidroksit ve potasyum hidroksittir. Güçlü asitler ve bazlar, reaksiyon için mevcut olan çok sayıda iyon nedeniyle malzemeleri daha hızlı aşındırır.
