Konulara olan teleolojik ve deontolojik yaklaşımlar, hedeflenen son etkilere dayanan teleolojik yaklaşımlar ve belirlenen kurallara uymaya dayanan deontolojik yaklaşımlar ile odaklarına göre değişir. Bu terimler en çok birlikte ele alındığında etik. Teleolojik etik de sıklıkla sonuçsallık olarak adlandırılır.
Teleoloji, sadece etik kuralların ötesine uzanır ve varlığın herhangi bir yönüne, insan davranışında veya doğada, kesin bir sonla atıfta bulunur. Örneğin, hayvanların teleolojik bir görüşü, mevcut hayvanların bir anlamda evrimin veya yaratılışın amaçlanan bir sonu olduğunu önermektedir. Deontoloji, diğer yandan, yalnızca etik sorularla ilgilidir.
Resmi bir etik model olan Deontoloji, eskilerin en iyi kaydedilmiş örneği ilahi komuta teorisi olduğu için ikisinin eskidir. Bu teori, bir eylemin bir tanrının belirlediği kurallara karşılık gelip gelmediğine bağlı olarak iyi veya kötü olduğunu belirtir. Bununla birlikte, ünlü filozof Kant, farklı bir deontolojik etik biçimi sağladı; böylelikle bir eylemin ahlakı, aktörün bu eylemi haklı çıkaran evrensel davranmayı arzu edip etmeyeceğini isteyip istemediği ile değerlendirilmelidir.
Teleolojik etik daha yenidir. Yararlılıktan bir versiyon John Stuart Mill tarafından yaratıldı ve en ahlaki eylemin en fazla insan için en büyük faydayı sağladığını belirtti. Tersine, genel net mutsuzluk yaratan eylemler ahlaksızdır.
