Hasta, ölmekte olan ve muhtaç olanın bakımına hayat boyu süren bağlılığına ek olarak, Rahibe Teresa'nın en büyük başarısı Yardımseverlik Misyonerleri Emrinin kuruluşu oldu. Katolik Kilisesi'nden ihtiyacı olanlara yardım edecek bir örgüt kurmaya başladı ve ömrü boyunca 100'den fazla ülkede 500'den fazla görevi yönetti.
Rahibe Teresa'nın itici hedefi toplumun unuttuğu kişilere yardım sağlamaktı. Yetim ve evsizlere yardım etti, hasta ve ölmeyi önemsiyordu ve hatta cüzzacılarla ve toplumda bir yer bulmayı zorlaştıran hastalıklarla çalışanlarla çalıştı.
1952'de, ölümcül hastalıkları olanların son günlerini onurlu bir şekilde geçirmelerine ve şefkatle çevrili olmalarına izin veren bir bakımevi olan Dying'in ilk Evi'ni kurdu. Özellikle, bu kuruluşlar Katolik inancına adanmamış, diğer yolları izleyenlerin inançlarına uygun törenler ve törenler almalarına izin vermemişlerdir.
Rahibe Teresa, 1979'da Nobel Barış Ödülü'nü aldı. Geleneksel olarak ziyafet ve töreni geleneksel olarak kazananlara ödüllendirmeyi reddetti ve bunun yerine 192.000 $ ödülünün Hindistan'daki fakir ve hasta arasında dağıtılmasını istedi.
