Yabani geyik öncelikle yapraklar, dallar ve tomurcuklar tüketir. Sonbaharda, kayın ve meşe palamudu yerken kışın sert odunlara, baldıran otuna, köknar ve sedirlere geçer. Ticari olarak harmanlanmış yemlere geçebilirler, ancak sindirim sistemlerini şok etmekten kaçınmak için sürekli olarak beslenmeleri gerekir.
Suni beslenme genellikle, bir geyik sürüsünü destekleyen mali kaynaklar olmadığı sürece önerilmez. Vermont Doğal Kaynaklar Ajansı, her geyiğin ayda 50 dolardan fazlaya mal olduğunu tahmin ediyor, ancak geyikler diğer geyikleri çekmeye başladığından, maliyetler hızla artabilir.
Yapay beslenme yerleri geyikler için sorunlara yol açabilir. Yakın bölgeler, ölümcül hastalıkların bir sürü arasında yayılmasını teşvik ederken, yapay beslenme alanlarına dayanan geyikler genellikle vahşi hallerini kaybeder ve evcil köpekler veya diğer avcılar tarafından saldırıya uğrar. Uzun vadede, artık insanlardan korkmayan geyiklerin bahçeleri ve çalılıkları işgal etmesi, mülkleri tahrip etmesi daha olasıdır. Yapay beslenme alanları ayrıca daha küçük ve daha zayıf geyiklerin beslenmesini engelleyerek geyikler arasında şiddetli bir rekabet yaratır.
Geyikler asla ekmek ve mısır gibi insan yemi ile beslenmemelidir. Bu yiyecekler sadece bir sindirim sistemine zarar vermekle kalmaz, aynı zamanda rakun ve kokarca gibi kuduz taşıyabilecek temizleyicileri de çeker.
