Bir ekosistemin biyotik ve abiyotik bileşenleri arasındaki ortak bir etkileşim fotosentezdir. Güneş ışığı abiyotiktir (yalnızca enerjidir) ve bitki hücrelerinin içindeki şekerler ve proteinlerin sentezini besler. bitki yaprakları.
Dünya üzerindeki bir metrekarelik bir arazi azami 1 kilovat güneş ışığından fazlasını alabilir. Bu enerji, öncelikle yapraklar olmak üzere yeşil dokulardan alınması için bitkilere verilir. Bir kez absorbe edildiğinde, güneş enerjisi kloroplast adı verilen özel organeller tarafından, yüksek potansiyel enerjili organik molekülleri sentezlemek için kullanılır. Bu moleküller daha sonra bitkinin dokuları boyunca taşınır ve bitkinin dokularının üretimini tahrik etmek için kullanılır. Bu süreçte, bitki aynı zamanda hayvanlar tarafından kendi kullanımları için alınabilen abiyotik bir girdi olan oksijen salgılar.
Fotosentez sadece güneş ışığından daha fazlasını gerektirir. Bitkilerin metabolizmasının bir başka abiyotik bileşeni de, stoma adı verilen yapraklarındaki küçük deliklerden bitkiler tarafından alınan karbondioksittir. Su aynı zamanda fotosentezin önemli bir abiyotik bileşenidir. Su kloroplastlar tarafından çözücü olarak ve şekerlerin yapımında bir bileşen olarak kullanılır. Sentezlendikten sonra, bu şekerler ekosistemin geri kalanı tarafından herbivores tarafından tüketilerek kullanılabilir.
