Doğu ve batı kiliseleri teoloji, uygulama, politika ve kültürdeki farklılıklar üzerine bölünmüştür. Konstantinopolis, Roma İmparatorluğu'nun doğu yarısında önemli bir yönetim merkezi haline geldiğinde, oradaki kilise Roma'nın üstünlüğüne meydan okumaya başladı. Ortak bir dil ve kültür olmadan, Hıristiyan Kilisesi'nin iki yarısı anlaşmazlıkları karşısında ayrıldı.
Doğu ve batı kiliseleri arasındaki bölünme büyük ölçüde politik olarak motive olmuştur. Roma Piskoposu kilisenin ilk günlerinden itibaren önemli bir otorite elinde tuttu. Roma, İskenderiye ve Antakya, Hristiyanlığın üç güç merkezi idi. Constantine, Roma İmparatorluğu'nun başkentini Bizans'a taşıdığında, oradaki kilise, kentin desteklediği siyasi önemine eşit derecede artmış etki yarattı. İskenderiye ve Antakya Müslümanlara düştükten sonra, Roma ve Konstantinopolis en güçlü iki kilise olarak kaldı ve nihai ayrılıklarını körükleyen bir rekabet yarattılar.
Doğu ve batı kiliseleri, doktrin ve ritüelin kilit noktalarına katılmamıştır. Batı kilisesi, Kutsal Ruh'un Baba'dan olduğu kadar Oğul'dan da çıktığına inanıyordu. Batı kilisesinin din adamları, bu doktrini Nicene inancına sokarken Konstantinopolis'teki kiliseyi kızdırdı. Batı kilisesi, Eucharist için doğu kilisesinin kilisesine mayasız ekmek kullanımını kabul etti. Doğu kilisesi, evlenmemiş rahiplerin batı geleneğine katılmıyordu. Roma kilisesi, doğu kilisesinin Bizans İmparatoru'na boyun eğmesini engelledi.
Konstantinopolis Patriği Michael Cerularius, kentindeki tüm Latin kiliselerinin kapatılmasını emrettiği zaman bu gerilimler doruğa ulaştı. Batı kilisesinin önderliği onu abarttığında, Cerularius da onları sırayla değiştirdi.
