Bir idealist, olması gerektiği gibi şeylere odaklanırken, bir realist olduğu gibi şeylere odaklanır. Bir idealist, gerçeği en iyi duruma getirdiğini görene kadar tatmin edici olmazken, bir realist, tatmin edici en yaklaşık sonuç. Bu iki felsefe, antik Yunanistan'da ortaya çıkan farklı metafiziklerle bilgilendirilir.
İdealizm, mükemmel ve bozulmamış olanın idealine odaklanır. İdealist için fikirler gerçek. Bu düşüncenin büyük bölümü, her fikrin saf ve kusursuz bir biçime sahip olduğu özel bir varoluş düzleminden ibaret olan Platon'dan geliyor. Platon'a göre, gerçek bilgelik ve aydınlanma, bilinçli olarak bu idealleri deneyimlediğinde ortaya çıkar. Dolayısıyla idealistler, sıradanların kusurlarından memnun kalmazlar. Genel olarak, önemli pratik engellere rağmen “iyi” kavramlarını uygulama yeteneklerinden emindirler.
Realistler olaylara oldukları gibi bakarlar. İdealistlerin aksine, engelleri kabullenmeye ve “yeterince iyi” için yerleşmeye daha yatkındırlar. Platon'un öğrencisi olan Aristo, erken bir realizm biçimi benimsemiştir. Mükemmel formlu bir düzlem kavramını reddetti. Mümkün olan en iyi sosyal düzeni sağlamak yerine, mevcut hükümet sistemlerini inceledi ve gerçekte neyin işe yarayacağını belirlemek için güçlü ve zayıf yönlerini analiz etti.
