Hiçbir yarasa tamamen kör olmamasına rağmen, çoğu yarasa geceleri avlarını bulmak için seslere güvenir. Yankı olarak bilinen, ultrasonik sesler diğer nesnelerden sıçrayan yarasalar tarafından yayılır. Bu yankıları etraflarındaki nesnelerden duyarak, yarasalar gezinmelerini ve yiyecekleri yakalamalarını sağlayan dahili bir harita oluşturabilir.
Çoğu yarasa, yankı bulma ile bulmak için uygun böcekler veya küçük omurgalılar tüketir. Bazı yarasalar uçuş sırasında sayısız küçük böcek yakalarken, diğerleri kayaların ve bitkilerin arasında gizlenen büyük böcekleri avlar. Başta Afrika ve Asya'ya özgü olan bazı yarasalar böceklerden ziyade meyve veya polenle beslenir. Meyveleri ve nektarı yiyen yarasalar genellikle avlarını bulmak için görme ve koku alma duyularını kullanır ve karanlık düşmeden önce aktif olabilirler.
Ekokokalmaya dayanan yarasalar, yüzlerine tutturulmuş cilt kanatları ve kıvrımlarına sahiptir. Bilim adamları işlevlerini henüz tam olarak anlamamasına rağmen, bu fleplerin ve kıvrımların yankıdan dönen seslerin tespitinde yardımcı olmaları muhtemeldir. Yarasalar yankılarını burunlarından veya ağızlarından üretir. Ekoklokasyonda yer alan ultrasonik seslere ek olarak, yarasalar aynı zamanda insanın işitme aralığında bulunan çeşitli sesler yayarlar.
