Psikoloji alanındaki bazı ana düşünce okullarından bazıları yapısalcılık, işlevselcilik, davranışçılık ve bilişselciliktir. Modern psikolojinin tarihinin, ilkinden birisinin 1879'da başladığı söylenebilir Münhasır psikolojik çalışmaya adanmış laboratuarlar, Leipzig, Almanya'da Wilhelm Wundt tarafından kurulmuştur. Wundt'un ilgi alanı zihinsel süreçlerin temel bileşenlerini araştırmaktı ve yapısalcılık olan ilk büyük psikoloji okulunun temelini attığını düşünüyordu.
Bir sonraki büyük okul gelişmek işlevselcilikti. Üç Amerikalı psikolog, başlangıçlarına katkıda bulunmada etkili oldu: G. Stanley Hall, James M. Cattell ve William James. İşlevselcilik, anatomi ve yapı üzerine yoğunlaşmak yerine zihnin nasıl çalıştığına odaklanan yapısalcılıktan farklıydı. James, psikolojiyi yönlendirmede, işlevselliğe şiddetle karşı çıkan Edward Titchener'in tuttuğu yapısalcı görüşün dışında önemli bir rol oynadı. James'in 1890 tarihli "Psikolojinin Prensipleri" kitabı, psikologların 20. yüzyılda keşfedeceği birçok konu için zemin hazırladı.
John B. Watson, 1913 yılında yerleşik düşünce okullarından davranışçılık kavramını getirerek köklü bir dönüş yaptı. 1950'lerde yeni düşünce okulu, psikolojinin baskın görüşü haline geldi. Odak objektif ve tamamen gözlemlenebilir olan konulardı ve öncelikli olarak davranışlarla ilgileniyordu. Davranışçılık, geniş çalışma grubu B.F. tarafından çevresel uyarıcı ve koşullu müdahale alanında yürütülen Skinner tarafından genişletildi.
Bilişselcilik, davranışçı uyaran, müdahale ve iklimlendirme kavramlarına tepki gösteren bir düşünce okulu olarak gelişmiştir. Bilişsel psikoloji, bilginin nasıl kullanıldığına ve oluşturulduğuna odaklanır ve öğrenme, karar verme, yaratıcılık ve dil gibi daha geniş bir süreç dizisiyle ilgilenir.
