Otizm, bir hastanın diğer insanlarla normal şekilde etkileşimde bulunma kabiliyetini etkileyen ve küçük çocuklarda konuşmanın gecikmesi, sınırlı yüz ifadeleri ve diğerleriyle ilişkilerin olmaması gibi ikincil belirtiler ve semptomlar gösterebilen nöro-gelişimsel bir hastalıktır. Ulusal Otizm Derneği'ne göre, bazı çocuklarda, yaşamın ilk yılı kadar erken belirtiler görülebilir.
Otizm belirtileri, çok hafif ve fark etmesi zor olanlardan şiddetli ve sakat bırakmaya kadar bir şiddet şiddeti spektrumunda mevcuttur. Ulusal Otizm Derneği'ne göre, bebekler ve küçük çocuklar arasındaki erken otizm belirtileri: 6 aylıktan büyük çocuklar arasında fark edilebilir bir gülümseyenlik veya diğer neşeli ifadeler eksikliği; 12 aydan büyük çocuklarda dalgalar veya işaret gibi hareketler eksikliği; 16 ay sonra konuşma yetersizliği; ve 1 ile 2 yaş arasında konuşma kabiliyetinin kaybı. Otistik çocuklar genellikle gözle temastan kaçınırlar ve bir ebeveyn onlara gülümsediğinde gülümsemez. Ebeveynlerin dikkatini çekmek için nadiren başlarlar, sarılırlar ya da ses çıkarırlar. Belirli bir vakadaki semptomların çeşitliliği ve ciddiyeti nedeniyle otizmi teşhis etmek zor olabilir ve sadece eğitimli bir nörolog kesin bir teşhis sunabilir.
