Heliosentrik teori, Güneş için merkezi bir yer ve gezegenlerin etrafında dönen gezegenlerin bulunduğu bir güneş enerjisi sistemi modelidir. En çok 16. yüzyıldan kalma Copernicus ve 17. eser ile yakından ilgilidir. Galileo'nun yüzlerce yıllık çalışması ve teori, Copernicus'un ölümünden sonra geniş çapta benimsendi. Heliocentric teorisi, Güneş ve diğer cisimlerin Dünyayı yörüngede tuttuğunu iddia eden eski jant merkezli teorinin yerini aldı.
Jeosantrik teori, Avrupa'da yüzyıllarca sürdü ve daha ayrıntılı versiyonları, cennetin gözlenen hareketlerini 16. yüzyıl öncesi gözlem tekniğinin doğruluğu dahilinde tarif etti. Gökyüzünün sistematik bir gözleminden kaynaklanan bazı anomalileri açıklamak için Heliocentric teorisi önerildi. Jeosantrik modellerin açıklamakta zorluk yaşadığı bir sorun, bazı gezegenlerin görünen gerileme hareketi oldu. Bunun en basit açıklaması, Mars'ın örneğin Güneş dışını Dünya'ya yuvarladığı ve Dünya'nın periyodik olarak yörüngesinde yetiştiğidir. Bununla birlikte jeosantrik bir anlayış, Mars'ın Güneş'i çevreleyen tek bir noktaya yuvarlandığını gösteriyor. Erken astronomların doğrudan gözlemleriyle bir araya gelen gereksiz jeo-merkezciliğin komplikasyonları, zamanın dini otoritelerinin itirazlarına rağmen, teorisyenlere giderek daha çekici gelen Güneş merkezli bir model yaptı.
