Eski Yunan tiyatrosu, tanrı ve tanrıçaları onurlandıran festivallerden büyüdü. M.Ö. 700 civarında, aynı zamanda antik Atina siyasi ve askeri güce yükseldi, Dionsysis festivalinin, şarap tanrısının ve dini ekstazilerin festivalinin kültürel merkezi oldu. Dionysia dışında üç dramatik tür geliştirdi: M.Ö. 6. yüzyılın sonlarında trajedi, M.Ö. 486'da komedi ve doygunluk.
Yunanlılar, yüzyıllarca festivallerini tanrılarına kutlamış olsalar da, Dionysia'da sunulan oyunlar çağdaş politika hakkında daha fazla ve geleneksel itaatsizlik hakkında daha az oldu. Özellikle Atina, kolonisini tiyatroya ihraç ederek ortak bir kültürel kimlik oluşturmaya ve desteklemeye çalıştı. Set oyunları dışında, Yunan oyunları askeri ve politik işler hakkında haberler aldı, politikacıları doygunlaştırdı ve doygunluk oyunları söz konusu olduğunda, sarhoşluğu, dürüst cinsellik, şakalar ve eşyalar ile şefliği kutladı. İçerik açısından en ciddi olanı, trajedi, ilk Yunan aktörü Thespis ile başlıyor. Hem Dionysis'e kurban edilen keçilere hem de oyuncuların giydiği derilere atıfta bulunabilecek “keçi şarkıları”, dithyrambs'ta söylediği mitolojiye dayandı. Trajedi aynı anda nesne dersi ve siyasi yorum olabilir. Dionysian komedileri, Aristoteles'in Gülünç ve Çirkin dediği şeyle insanların mutlu sonuyla oynuyorlardı.
