Albert Einstein çok zekiydi çünkü içerideki fiziği biliyordu ve zamanının çoğunu sorunların çözümlerini düşünerek geçiriyordu. 1955 yılında öldükten sonra, beyni nöroanatomistler tarafından incelenmek üzere çıkarıldı ve korundu. Einstein'ın beyninin ortalama bir insandan yüzde 15 daha büyük parietal lob vardı. Sinirbilimcilere göre, sağ parietal lob, matematiksel akıl yürütmeyle bağlantılıdır.
Einstein'ın beyninde yapılan bir araştırma, nöron fazlası eksikliği gibi şaşırtıcı sonuçlar vermiştir. Sinirbilimciler uzun süre daha fazla nöronun daha fazla zekâya eşit olduğunu ve birbirleriyle iletişim kuran tek tür beyin hücresi olduklarını düşünüyorlardı. Einstein'ın beyni ortalamadan daha fazla glial hücreye sahipti. Bir glial hücre, daha önce akıl ile alakasız olduğu düşünülen bir başka beyin hücresi türüdür.
Einstein'ın beyninin derinlemesine araştırılması, bilim adamları astrositler adı verilen belirli glail hücrelerin kimyasal sinyaller kullanarak iletişim kurduklarını keşfettiklerinden nörosseinede gelişmelere neden oldu. Einstein'ın sağ parietal lobu ve beyninin matematiksel akıl yürütmeden sorumlu diğer bölümleri normalden daha fazla astrosite sahipti. Ancak tek başına beyin, Einstein'ın aklının tamamı değildi. Zor çalışması, fizik problemleri hakkında düşünme aşkı, hayal gücü ve yaratıcılık da onu çok akıllı biri yapmanın faktörleriydi.
