20. yüzyılın başlarındaki yaygın meslekler arasında demirci, fabrika işçisi ve ebe vardı. Kadın işçiler 1900'lerin başlarında fabrika işlerinde daha yaygın hale geliyordu, ancak ebelik egemen olan işlerin başındaydı kadınlar.
20. yüzyılın başlarında taşımacılık ve tarım işçiliği hala, özellikle kırsal alanlarda, büyük hayvanlara bağlıydı. Bu nedenle demirciler ve çiftçiler, 21. yüzyılın tamircileri kadar değerliydi. Korkuluklar at ve öküz ayakkabılarını yaptılar ve onları hayvanların toynaklarına uyacak şekilde uyarlarken, demirciler genellikle aletler üretip tamir ettiler. Ancak tüm kırsal şehirler hem demirci hem de nalbant sahibi olacak kadar büyük değildi, bu yüzden bir adam çoğu zaman her ikisinin de işini yaptı.
Fabrika çalışmaları daha büyük şehirlerde yaygındı ve çoğunlukla göçmenler tarafından yürütüldü. Fabrika işçileri vahşice uzun vardiyalara katlandı ve çok az ücret karşılığında tehlikeli çalışma koşullarıyla karşılaştılar. Fabrikalar birçok kadın istihdam etse de, erkek işçiler tarafından kazanılan ücretlerin kabaca yüzde 60'ını ödedi.
Kadın ebeler, doğumların çoğunu 1900'lerin başlarına kadar denetlemişlerdir. Bu noktada tıp doktorları, emekçi kadınların hastane ortamında bir profesyonel tarafından daha iyi bakıldıklarına inanılarak mesleği incelemeye başladı. Bu eleştiriye rağmen, Afrikalı-Amerikalı kadınlar ve göçmenler, bebekleri teslim etmek ve doğum sonrası bakımı ele almak için hala ebeler üzerinde eğildiler.
