1800'lerde Çin'in göçü, Batı Amerika Birleşik Devletleri'nde Çin'deki gıda kıtlığı, aşırı kalabalık ve felaketle sonuçlanan Taiping İsyanı gibi kötüleşen koşullar ile birlikte algılanan bir fırsat vaadinin sonucuydu. Çinli göçmenler ABD'ye California Gold Rush tarafından çekildi ve işçilerin ilk kıtalararası demiryolunu inşa etmelerine yardımcı olma ihtiyacı duyuldu. 1852'ye gelindiğinde, 25.000 Çinli gelmişti ve 1880'de sayıları, o zamanlar Kaliforniya nüfusunun yaklaşık yüzde 10'unu temsil eden bir rakam olarak, 300.000'den fazla yükselmişti.
Amerikan şirketleri, genişleyen Amerikan endüstrilerinde artan ucuz işgücü ihtiyacını karşılamak için Çin’e ABD’ye gelmeleri konusunda aktif olarak hükmetti. Çinli işçiler birkaç batılı devletin altın, gümüş ve kömür madenlerinde çalıştı ve ayrıca yün ve metal endüstrilerinde memurlar ve işçiler olarak istihdam edildi.
Kaliforniya’da işletmeler, Çinli işçileri ABD’ye getirmek için kredi-bilet sistemini kullandı. Bu, işverenin, işçinin ABD’ye gelmesi üzerine gelecekteki çalışmaları karşılığında ABD’ye nakledilmesi için ödediği bir tür sözleşme iştirakiydi. "Coolies" olarak adlandırılan bu sözleşmeli işçiler, çoğu zaman vicdansız yollarla işe alındı ve birçoğu açıkça çıkarları olmayan çıkarları imzalayan sözleşmeler imzalamaya zorlandı.
1800'lerin sonlarına doğru Çinli göçmenler çoğunlukla hazır giyim, bot, ayakkabı ve puro endüstrilerinde istihdam edildi. Birçoğu çamaşırhane işçileriydi. Bunlar onları ABD’ye çeken meslekler değildi, ancak 19. yüzyılın ikinci yarısında Çin’in istihdamına uygulanan kısıtlamalar birçok Çinli göçmenin başka yerlerde çalışmasını engelledi.
