Örümcek uyarlamaları yapışkan ağları, zehiri, hızlı hareketi ve çeşitli anatomik uyarlamaları içerir. Örümceklerin hayatta kalmasına yardımcı olan belirli uyarlamalar türlere bağlıdır. Bazı örümcekler, uyarı renkleri veya kamuflaj gibi ek renklendirme uyarlamaları geliştirirken, diğerleri davranışsal uyarlamalar geliştirmiştir.
Çoğu örümcek, böcekleri yakalamak için kullandıkları yapışkan ağları döndürür. Zehirleri avını felç ediyor. Örümcek zehiri ayrıca avın içini çözen ve örümceklerin besinleri içmelerine izin veren bir sindirim enzimi olarak çalışır. Zehir aynı zamanda koruyucu olarak da çalışabilir. Bu durumda, örümcekler böcekleri ağlarına depolamak ve daha sonra tüketmek üzere sartabilirler.
Örümcek anatomisi lokomotif adaptasyonlarına izin verir. Her biri yedi bölümden oluşan sekiz ayağı nedeniyle örümcekler hızlı ve ustaca hareket edebilir. Yaygın ev örümceği gibi bazı örümceklerin arka ayaklarına özel adaptasyonları vardır. Kurbanlarını sarmak ve korumak için ipeklerini avlarının üzerine atmak için kullandıkları altı ila 10 tarak kılı vardır.
Huni ağ örümcekleri, diğer taraftan, Avustralya'nın sert çöl koşullarına uyum sağlamıştır. Avlarını yakalamak için ağlara güvenmek yerine, saldırgan olarak diğer böceklere saldırırlar. Sağlam, güçlü bacaklar bu adaptasyona yardımcı olur; tıpkı tüm bacaklarında ve vücutlarında büyüyen küçük tüyler gibi.
Kum örümcekleri gibi bazı örümcekler, çevrelerine uyum sağlamaları için kamuflaj renkleri geliştirmiştir. Kara dul gibi diğerleri, diğer organizmaları korkutan parlak uyarı renklendirmelerine sahiptir.
