17. yüzyıl boyunca, şu anda Amerika Birleşik Devletleri'nin her kolonisinde bulunan köleler vardı. Güney kolonileri tarıma dayalı dönemin ekonomik durumundan dolayı en köleleri tuttu. 19. yüzyıldaki sanayi devrimine kadar, güney kolonileri tütün, pamuk, mısır ve pirinci nakit ürünlerine güveniyordu.
1670 ve 1750 yılları arasında, Kuzey kolonilerindeki köleleşmiş nüfus sabit bir sayıda kaldı. Güney kolonilerinde köleleştirilmiş Afrikalıların ve Afrikalı Amerikalıların nüfusu, toplam nüfusun yüzde 15'inden, toplam nüfusun neredeyse yüzde 40'ına yükseldi. Güney kolonilerinin iklimi ve coğrafyası tarım için mükemmeldi. Bol yağış ve yılın daha sıcak olan havaları, satılacak çok büyük mahsullerin üretilmesini mümkün kılmıştır. Pamuk ve tütün en büyük, en çok hasat yapılan ürünler oldu.
Köle emek, Güneyli çiftçilerin, emek için ücret ödemeden daha fazla mahsul ekme ve hasat etmelerine izin vererek, güneydeki antebellumu tanımlayan varlıklı ekici sınıfın ortaya çıkmasına yol açtı. Köleleştirilmiş insanların emeği olmadan, bu ekici sınıf, fahiş servet toplamlarını toplayamazdı. Kölelere sahip olmak bu ailelerin daha da zenginleşmelerini sağlayarak daha fazla köle almalarına yardımcı oldu. Pirinç gibi bazı ekinlerin yetişmesi zor oldu ve ekici sınıf bu konuda yeteneksizdi. Plantasyon sahipleri, çiftlikleri üzerinde çalışmak için pirinç yetiştirme tecrübesi olan Batı Afrika bölgesinden köle alacaklardı.
