Tithing ve ilgili gelir faaliyeti çoğunlukla Eski Ahit'te incelenir. Genesis 14:20, İbrahim’in kazancının 10’unu Tanrı’nın rahibi olan Melchizedek’e verdiğini belirtti. Leviticus 27:32, “çoban çubuğunun altından geçen her on bir hayvanın” Tanrı'nın mülkiyeti olduğunu ve kiliseye bağlanması gerektiğini belirtir. Deuteronomide, Nehemiah, Malachi, Matthew ve Luke'daki Ayetler aynı zamanda Eski Ahit ilkesini, gelirinin 10'unun kiliseye bağlanması ilkesini de inceler.
Gelirinin yüzde 10'unu aynı zamanda tithing olarak da anılan kiliseye verme ilkesi, Eski Ahit'in ilk pasajında köklerini taşıyor ve İbrahimî dini geleneğinde önemli rol oynuyor. Bu işler her zaman sabit bir yüzdeye sahip değildi ve çiftçilerden, tüccarlardan ve çobanlardan gelen birçok teklifin gelir seviyesine ve verme yeteneğine bağlı olduğu anlaşıldı. Levitler, ikamet eden yabancılar, yetimler ve dullar ve yıl boyunca gerçekleşen belirli festivaller için de ayrıntılar düzenlenmiştir.
İsa'nın yeni Hristiyanlık antlaşması versiyonunda tweet atması gerekip gerekmediği açık değildir. Birçok din alimi, İsraillilerin gelirlerinin bir kısmını kiliseye sunma pratiğini onayladığını kabul eder, ancak tithingin kilise yetkilileri tarafından bu kadar katı bir şekilde uygulanmaması gerektiğini düşündü.
