Edgar Allen Poe’nun şiiri "Kuzgun", Poe’nun üzüntü ile özdeşleştirildiği düşünülen bir güzellik temasıyla sürülür. Kaybedilen sevgi ve bu sevgili kadının hatıralarını geri getiren bir kuzgun. Şiirin anlatıcısı kaybının bir sonucu olarak yalnız ve sabaha gitmekten korktuğu bir kuzgundaki şirketi buluyor.
Şiirin doğal hüznü, anlatıcıyı aklını Lenore'den uzaklaştırmak için okuduğunda başından beri kuruludur. Genel droll ve depresif ruh hali, "gece yarısı kasvetli" ve "kasvetli Aralık" gibi açıklayıcı, sahne belirleyici bir dilde daha da kurulur.
Kuzgun anlatıcının kapısına ulaştığında, Lenore'a duyduğu üzüntü ve özlem onun adını fısıldamasına yol açar. Kuzgunun gölgesi, anlatıcının üstesinden gelmek ve üzüntüyı kışkırtmak olarak da tanımlanır. Kuzgun, ümitsiz ve sönmeyen bir mesaj veren "Nevermore" dan başka bir kelime bilmiyor gibi görünüyor. Gecenin ve ölümün sembolleri de şiiri, daha da kasvetli ve daha yıkıcı bir ton vermesi için atar.
Şiirin doğası gereği, şiir, teması ve anlattığı öykünün farklı yorumları olabilir.
