John B. Watson'ın davranış teorisi, tüm insan eylemlerini uyaranlara cevap olarak açıklar. İnsanların yaptıklarını inceleyen ve bu gözlemlerin sonucunda tahminlerde bulunan davranış bilimi konusundaki uygulaması, insan şartlanmasının uyarıcılara verilen iç tepkilerin bir sonucu olarak geldiğini gösterdi.
Çevresel şartlandırma çeşitli kaynaklardan gelir ve en erken dönem ebeveynlerden ve diğer bakıcılardan gelen girdilerden kaynaklanma eğilimindedir. Çocukların duydukları en yaygın kelimelerden biri, "hayır" dır, çünkü eylemlerden ve sözcüklerle denemeye başlarlar, reaksiyondan uygun ve uygun olmayan bir şey öğrenirler. Önden uzanan metal tutamak üzerinde yanıklanma niyetiyle sobaya kadar yürümek, genellikle odadaki yetişkinin yüksek sesle olumsuz yanıt vermesine yol açar. Olmazsa, bu tutamağa bağlı olan tencerenin içindeki kaynar su, yetişkinin uygulayabileceği şaplaktan daha acı verici bir başka güçlü çevresel uyaran sağlar.
Watson, zamana göre insanlar bu davranışsal koşullanmanın bir sonucu olarak hareket etmeyi öğreniyorlar. Yaşla birlikte ortaya çıkan yanıtlarla birlikte daha sofistike kararlar geliyor. Sonuçlar gittikçe daha da kalıcı hale geldikçe, şartlandırmadan başarıyla ders çıkarmış olanlar daha yüksek başarı seviyelerine ulaşmaktadır.
