Yürürlükteki iş kanunu olmayan üretim tesislerine sahip herhangi bir ülke, bir terbiye ev sahipliği yapma potansiyeline sahiptir. Terlikler, işçilerin rutin olarak fazla çalıştıkları, kötüye kullandıkları, ödenmeyen veya sömürülen fabrikalardır. 2014 itibariyle en az 18 ülkenin Bangladeş, Romanya, Kosta Rika, El Salvador, Çin, Dominik Cumhuriyeti, Hindistan, Vietnam, Honduras, Endonezya, Türkiye, Brezilya, Haiti, Tayvan, Fildişi Sahili dahil olmak üzere sweatshirt işlettiği bilinmektedir. , Nikaragua, Meksika, Amerika Birleşik Devletleri ve bölgeleri.
Uluslararası ve yerel iş yasalarını uygulamak zordur, çünkü şirketler üretim operasyonlarını bir ülkeden diğerine taşırlar. Bu şirketler, hamlenin en faydalı ekonomik koşullardan yararlanmak için olduğunu iddia ediyor.
Şirketler, bağımsız müteahhitleri işe alarak, sık sık kasten veya bilmeden, sweatshirt'lerle doğrudan temastan kaçınırlar. Bu yabancı müteahhitler iş kanunlarına uymayı reddeden fabrikaları işletmekte veya kiralamaktadır. Konfeksiyon üreticileri, en sık terlikler ile ilişkilendirilen işveren türleridir, ancak işçilik ihlalleri çiftlikler veya yüksek teknoloji üretim tesislerinde meydana gelir.
Sweatshirt savunucuları, çalışanların işsiz kalmaktan ve açlıktan ya da hayatta kalmak için suça maruz kalmaktan ya da işsiz kalmaktan ziyade kötü ya da tehlikeli çalışma koşullarında acı çekmekten daha iyi olduğunu savunuyorlar. Bu şirketler aynı zamanda çok uluslu şirketlerin sweatp üzerinden yerel şirketlerden daha iyi ücret ödediklerini iddia ediyorlar. Taraftarlar, sweathopsların aynı zamanda rekabet yaratan ve maaşları arttıran işçilere olan talebi artırmaya yardımcı olduğuna inanıyor.
Her yıl Adil Çalışma Derneği, bağımsız denetimler yapmak için fabrikaların küçük bir yüzdesini rastgele seçer.
