Tarih boyunca kültürler, bazıları kişisel bilgeliğe, bazıları ise ölüm, hastalık ya da genel talihsizliklere zarar verdiğine inandıklarını düşündüklerine inanmakla, baykuş manzaralarını farklı görmüşlerdir. manzaralar iyi şansın bir işareti idi. Eski Yunanlılar, bilgeliği ile tanınan tanrıça Athena'yı, çoğu zaman bir baykuşun eşliğinde canlandırıyordu.
İnsanlar, gece kuşlarını betimleyen mağara resimleriyle kanıtlandığı gibi, tarih öncesi zamanlardan bu yana baykuşlara özel önem vermiştir.
Avrupa’daki yüzlerce yıldır, baykuşlar kıyamet ve yıkımın elçileri olarak görülüyordu. Sir Walter Scott ve Shakespeare de dahil olmak üzere kıtanın yazarları ve şairleri, çalışmalarında ölümü ifade eden edebi araçlar olarak baykuşları içerir. En ünlüsü, Shakespeare, Julius Caesar's ve Macbeth'in ölümlerinin önsözleriyle baykuşlar kurdu.
Birçok Amerikan yerlisi kültürü, baykuşu bilgeliği ve kehaneti temsil eden totem bir hayvan olarak görüyordu. Baykuşları görenlerin, gündelik hayattan uzak durmanın ve sessiz olmanın ve kişinin iç sesini dinlemenin yolunu bulduğu bilgeliği içselleştirmenin bir işareti olarak görmeleri gerektiğine inandılar. Ayrıca baykuş görüşlerini, artık bir insana hizmet etmeyen tutumlar da dahil olmak üzere, yaşam yönlerini serbest bırakan işaretler olarak değerlendirdiler.
