William Golding'in "Sineklerin Efendisi" adlı romanı, birçoğunun genç erkeklerin daha sonra bakamadıkları düzen ve kültür hakkında yaptıkları ifadelere dayanan ironi örnekleri içerir. En açık şekilde, ironik alıntılar, kitabın başlarında, "Kurallarımız olması ve onlara itaat etmemiz gerekenler. Sonuçta vahşiler değiliz" diyen şiddetli antagonist Jack'ten geliyor.
Durumsal ironi, olanın beklenenin zıttı olduğu bir durum olarak tanımlanabilir. Golding'in "Sineklerin Efendisi" ndeki ironinin çoğu, adada mahsur kalan oğlanların, gelmeden önce makul bir şekilde uygar ve eğitimli oldukları fikrine dayanıyor. Roman boyunca, yavaş yavaş ama işlevsel bir demokrasiye sahip olmaktan, düşmanlarını avlayan, işkence eden ve öldüren ilk kabileleri savaşmaya doğru yavaş yavaş gelişir. Bu savaşçı ilkel kültür de ironiktir, çünkü onları çeken düzlem, onları kurgusal bir savaşla parçalanmış Avrupa'dan tahliye etmek anlamına geliyordu.
Tek tek karakterlerin etkileşimleri ve gelişmeleri de ironiktir. Rafine koro lideri Jack, seçkin ifadeleri yayınladıktan sonra bile, daha vahşi kabileyi yönetmeye başlıyor. Baygınlık uyan küçük çocuk Simon, gökten düşen "canavar" ın gerçek doğasını gören tek kişidir. Ağırlığı, astımı ve görme gücü nedeniyle dışlanmış olan domuzcuk, hayatta kalmak için gereklidir çünkü sadece gözlükleri ateşe başlayabilir.
