Puritans'ın aralarında cadı olduğuna inandığı zamanlarda, History.com'a göre yüzme testi gibi testler yapıldı. Başka bir test, cadıların kutsal yazıyı yüksek sesle söyleyemedikleri fikrine değindi. Cadı izlerini aramak da yaygındı.
Bir cadıyla yüzmek, sanığın bağlanmasını ve onu en yakın ve en derin su kütlesine düşürmesini içeriyordu; eğer yüzerse, iddia edildiği gibi bir cadıydı. Eğer battıysa, masumdu. Suçlanan cadıların etrafına bağlanmış iplere rağmen eğer yüzmediyse onları sudan çekmek için test sırasında boğuldu.
Büyücülükten muzdarip olanların, dini hatalar, ayetler, mezmurlar ve hatta Rab'bin adını yüksek sesle söyleyemedikleri, özellikle de hata yapmadıkları söylendi. Birçoğu, herhangi bir hatanın, bir sanığın işareti olduğunu, sanığın sinirlerini veya sanığın okuma yazma bilmeme ihtimalini hesaba katmadığını düşündü.
Cadı'nın işaretlerinin şeytanla bir anlaşma yaptığında suçlanan kişinin vücuduna konması gerekiyordu. Bunu test etmek için suçlananlar soyulmuştu ve sık sık lekeler, izler, doğum lekeleri ya da yaralar olmasına rağmen, Şeytanın işaretini ya da cadısının emziğini bulmak amacıyla kamuya açık bir şekilde incelenmiştir. Bu işaretlerin uyuşmuş olduğuna ve acı üretmediğine inanılıyordu.
