Leopold Bloom, Dublin’de bir şeker dükkanı geçerken Dublin’de yürürken James Joyce’un "Ulysses" in bir iç monolog örneği: "Ananas kaya, limonlu platt, tereyağ Hristiyan bir kardeş için kremalı kepçe. /Bazı okullar harika. /Karıncaları için kötü. " Bu iç monolog, Leopold'un kendi zihnini düşünmesi ve düşüncelerinin dolaşmasına izin veriyor.
Bu düşünceler okuyucu için yakalanır. Bazen iç monolog olarak da adlandırılan iç monolog, bir tür bilinç akışıdır. İçinde yazar, yazarın hikayesindeki bir insanın iç düşüncelerini gösterir. Yazar, bu iç düşünceleri aynı şekilde ve bu düşüncelerin karakterin aklına girdiği sıra ile tasvir edecektir. Yazar iç monologun herhangi bir tanımını veya yorumunu yazmayacaktır.
İç monolog, genellikle düşünceler bir dalgalanma içinde karakterden çıkacağı için dilbilgisi açısından doğru bir tarzda yazılmayacaktır. Dahili monologlar, hem anlatımsal hem de dramatik kurguda bir anlatı tekniği olarak bulunabilir. Edouard Dujardin, 1887 yılında "Artık Ormana Girmeyeceğiz" yazısında iç monologu sık ve sanatsal olarak kullanan ilk yazardı. Kısa süre sonra 20. yüzyıl psikolojik kitaplarında popüler bir özellik haline geldi.
