1700'lerde en yaygın işler tarım ve çiftçilikti. Ek olarak, kazıyıcılar, silah ustaları, tuğla ustaları, demirci ustaları, ayakkabıcılar ve şapkacılar dahil olmak üzere birçok usta usta ve esnaf vardı. Bu işler, ev eşyalarına olan talebin artmasından kaynaklandı. Mağazalarında ekmek, kahve, peynir ve mum gibi ortak eşyalar satan dükkan sahipleri de vardı.
1700'lerin başında çoğu insan çiftçi olarak çalışıyordu. Güney Amerika'da, tütün ve pamuk tarlaları tarımsal ekonominin ana unsurlarıydı. Çoğu plantasyon çalışması köleler tarafından yapıldı. Çiftçiliğin yanı sıra, balıkçılık ve balina avcılığı popüler işlerdi. Balina avlamak tehlikeli bir işti, ama aynı zamanda da çok kârlıydı. 1700'lerin ilerledikçe, varlıklı ev sahipleri, güzel halılar ve tekstiller, mobilyalar ve kaliteli gümüş gibi lüks ürünler istedi. Bu talebe cevap olarak, yetenekli zanaatkarlar sayıca artmaya başladı. Kalkınan zanaatkarlar önce çırak olarak çalışmak zorunda kaldılar. Çıraklar, 14 yaşından küçükken ailelerini terk ettiler. Yetenekli bir usta gözetiminde yıllarca çalıştılar. Usta, çırakını giymek, beslemek ve barındırmaktan sorumluydu. Çıraklık en çok ABD kolonileri ve İngiltere'de yaygındı.
