Modernist şiir ve edebiyat, 19. yüzyılın hakim Victoria estetiğine karşı bir isyan olarak nitelendirilir; sanatçılar, entelektüeller ve gelenekleri reddeden yazarlar. Modernist şiir önerileri, genellikle çelişkili şekillerde çeşitlilik gösterse de, ancak kesin benzerliklerle birleşirler: bir dil ekonomisi, siyasi, sosyal ve ekonomik sorunları yarı-mitsel bir bağlamda yerleştirme alışkanlığı ve geçmiş için bir nostalji.
Modern dönem kabaca 1901 ile II. Dünya Savaşı'nın sonu arasında gerçekleşti. Modernist şairler serbest ayette ve klasik biçimlerde yazdılar ve geçmişi kucakladılar ama aynı zamanda reddettiler. Her ne kadar tüm edebiyat biçimleri bu dönemde muazzam değişimler geçirmiş olsa da, özellikle şiir, servet ve benzetmeyle ilgilenen kendi kendini yetiştiren keşiş görüntüsünden etkilenmiştir. Şairler, zanaatlarının sınırlarını genişleterek gittikçe daha sofistike ve avangard temalar ve yapılar keşfetmeye başladı.
Ezra Pound, dilini kaynatıp gereksiz sözcükleri ortadan kaldırmak isteyen bir şair grubu olan Imagist hareketine önderlik etti. İmgeciler, doğanın güzelliğinin bereketli bereketli tasvirlerini içeren pastoral şiirlere karşı tepki gösteriyorlardı. T.S. Bir başka ünlü Modernist şair olan Eliot, bir anlam katmanını ve diğer Modernist şairleri etkileyen yüksek ve alçak seslerin bir karışımını sundu.
