"Macbeth" deki üç cadı kötülük ve karanlığı temsil eder. Cadılar, özellikle Macbeth'e karşı çalışan dış şeytani kuvvetleri gösteriyor, ancak alegorik olarak herhangi bir kişiyi etkileyebiliyor. Ayrıca Macbeth'in içindeki karanlığın metaforik bir yansımasıdır.
"Macbeth" te Shakespeare, felsefî bir önyargı sorusunu keşfetmek için bazen Garip Kızkardeşler denilen üç cadıyı kullanır. Geleceği doğru tahmin edebilme yetenekleri, Macbeth'in hayatındaki olayların önceden belirlenmiş olup olmadığı ya da kendi kaderinin efendisi olup olmadığı konusunda soru soruyor. Macbeth'in hayatının olayları zaten yazılmışsa, cadılar onu geleceği hakkında bilgilendirir. Macbeth kendi kaderini seçebiliyorsa, cadılar Macbeth'i kendi kendine yeten bir kehanete dönüştürüyorlar. Shakespeare, sonuçta izleyiciyi kendi sonucunu oluşturmada bırakmaktadır. Macbeth'in arkadaşı Banquo’nın çocuklarının bir gün kral olacağı tahminlerinden biri, oyunun sonunda tamamlanmadı.
"Macbeth" te, üç cadıların insanlığa karşı duyduğu nefret, görünümlerine eşlik eden karanlık ve yağmurun altını çiziyor. "Çifte, çifte çarpma ve sıkıntı" çizgisi, insan ırkının denemelerini ve zorluklarını arttırmak istediklerini dile getiriyor. Shakespeare, "Macbeth" in geri kalanında kullanılan boş ayetten cadıların konuşmasında kullanılan kafiyeli kafalıklara geçerek cadıları insanlıktan ayırır.
